9.

Είμαι ο άγιος που προσεύχεται στο ύψωμα,όπως τα ειρηνικά ζώα βόσκουν μέχρι τη θάλασσα της Παλαιστίνης.
Είμαι ο σοφός στη σκοτεινή πολυθρόνα.Τα κλαδιά και η βροχή πέφτουν στο παράθυρο της βιβλιοθήκης.
Είμαι ο διαβάτης του μεγάλου δρόμου μες΄απ΄τα μικροσκοπικά δάση.Ο θορυβος των φραγμάτων του νερού σκεπάζει τα βήματα μου. Βλέπω για πολλή ώρα το μελαγχολικό πλύσιμο του χρυσού της δύσης.
Θα μπορούσα να είμαι το παρατημένο παιδί πάνω στην προβλήτα που βγαίνει προς το πέλαγος, ο μικρός υπηρέτης που ακολουθεί την δεντροστοιχία που το μέτωπο της αγγίζει τον ουρανό.
Τα μονοπάτια είναι τραχιά.Τα βουναλάκια σκεπάζονται από σπάρτα. Ο αέρας είναι ακίνητος. Πόσο τα πουλιά και οι πηγές είναι μακριά. Δεν μπορεί παρά να είναι το τέλος του κόσμου προχωρώντας.
Ας μου νοικιάσουν τέλος πάντων αυτό τον τάφο, ασβεστωμένο, με γραμμές από ανάγλυφο τσιμέντο-πολύ βαθιά κάτω από τη γη.
Ακουμπώ με τους αγκώνες στο τραπέζι, η λάμπα φωτίζει πολύ ζωηρά αυτές τις εφημερίδες που είμαι ηλίθιος να ξαναδιαβάζω, αυτά τα βιβλία χωρίς ενδιαφέρον.
Σε μια τεράστια απόσταση πάνω από το υπόγειο σαλόνι μου, ξεφυτρώνουν τα σπίτια, μαζεύονται οι ομίχλες.Η λάσπη είναι κόκκινη ή μαύρη.Πόλη τερατόμορφη, νύχτα χωρίς τέλος!

Πιο χαμηλά είναι οι υπόνομοι.Στα πλάγια, τίποτα άλλο παρά το πάχος της γης.Ίσως τα γαλάζια βάραθρα, πηγάδια από φωτιά. Ίσως σ΄αυτά τα επίπεδα συναντιούνται φεγγάρια και κομήτες, θάλασσες και μύθοι