1.

Αυτό το είδωλο,μαύρα μάτια και κίτρινη χαίτη, χωρίς γονείς ή αυλή, πιο ευγενικό από το μύθο, μεξικανικό και φλαμανδικό. Το κτήμα του, γαλάζιο και πράσινο αυθάδικο, απλώνεται πάνω σε παραλίες βαφτισμένες από κύματα χωρίς πλοία με ονόματα άγρια ελληνικά,σλαβικά, κέλτικα.

Στην άκρη του δάσους – τα λουλούδια του ονείρου κουδουνίζουν, λάμπουν, φωτίζουν,- το κορίτσι με το πορτοκαλένιο χείλι, τα γόνατα σταυρωμένα μέσα στο φωτεινό κατακλυσμό που ξεπηδά από τα λειβάδια, γύμνια που σκιάζουν, διασχίζουν και ντύνουν τα ουράνια τόξα, η χλωρίδα, η θάλασσα.

Κυρίες που τριγυρίζουν πάνω στις γειτονικές ταράτσες της θάλασσας. Μικρά κορίτσια και μεγαλόσωμες γυναίκες, υπέροχες μαύρες μέσα στον πρασινόγκριζο αφρό, όρθια κοσμήματα πάνω στην γόνιμη γη των μικρών δασών και των περιβολιών που ξεπάγιασαν, -νεαρές μητέρες και μεγάλες αδελφές με βλέμματα γεμάτα ταξίδια που ξεπάγωσαν,-νεαρές μητέρες και μεγάλες αδελφές με βλέμματα γεμάτα ταξίδια, σουλτάνες,πριγκίπισσες με τρόπο βαδίσματος και στολές τυραννικές, μικρές ξένες και δυστυχισμένα πλάσματα με γλυκειά έκφραση.

Τι πλήξη η ώρα του «αγαπητού κορμιού» και της «αγαπητής καρδιας»