2.

Νάμαι πάνω στην αρμορικανή παραλία.Ας φωταγωγηθούν οι πόλεις μέσα στο βράδυ.Η μέρα μου τελείωσε.Εγκαταλείπω την Ευρώπη. Ο θαλασσινός αέρας θα κάψει τα πλεμόνια μου. Τα χαμένα κλίματα θα με μαυρίσουν. Να κολυμπώ, να τσακίζω το χόρτο, να κυνηγώ, ιδίως να καπνίζω.Να πίνω ποτά δυνατά σαν καυτό μέταλλο, -όπως έκαναν αυτοί οι αγαπητοί πρόγονοι γύρω από τις φωτιές.Θα ξανάρθω, με μέλη από σίδερο, το δέρμα σκούρο, το μάτι αγριεμένο:από τη μάσκα μου, θα με κρίνουν δυνατή ράτσα. Θάχω χρυσάφι: θάμαι άεργος και βάναυσος. Οι γυναίκες περιποιούνται αυτούς τους άγριους σακάτηδες που γυρίζουν από τις θερμές χώρες.Θα ανακατευτώ στην πολιτική. Σωσμένος.Τώρα είμαι καταραμένος, μου προκαλεί φρίκη η πατρίδα.Το καλύτερο, είμαι ένας γερά μεθυσμένος ύπνος στην αμμουδιά.

Από τώρα φθινόπωρο! –Αλλά γιατί να νοσταλγούμε έναν αιώνιο ήλιο, αν είμαστε στρατευμένοι στην αποκάλυψη της θεικής φωτεινότητας,-μακριά από τους ανθρώπους που πεθαίνουν στην ώρα τους.Το φθινόπωρο.Η βάρκα μας υψωμένη μέσα στις ακίνητες ομίχλες γυρίζει στο λιμάνι της αθλιότητα, η πελώρια πολιτεία με το λεκιασμένο από φωτιά και λάσπη ουρανό. Α! τα σάπια κουρέλια, το ψωμί μουσκεμένο από βροχή, το μεθύσι, οι χίλιες αγάπες που με σταύρωσαν.Δεν θα τελείώσει λοιπόν ποτέ αυτός ο βρυκόλακας που βασιλεύει σε εκατομμύρια ψυχές και νεκρά κορμιά που θα κριθούν! Ξαναβλέπω τον εαυτό μου με δέρμα φαγωμένο από τη λάσπη και την πανούκλα με τα μαλλιά και τις μασχάλες γεμάτα σκουλήκια και ακόμα πιο μεγάλα σκουλήκια, ξαπλωμένος ανάμεσα σε αγνώστους χωρίς ηλικία, χωρίς αίσθημα ... Θα μπορούσα να πεθάνω εκεί... Η φριχτή ανάμνηση! Απεχθάνομαι την αθλιότητα. Και φοβάμαι το χειμώνα γιατί είναι η εποχή των ανέσεων!